Tak jak obiecałam zdradzam wam
ciekawostkę co kombinuje na początek września :3
Otóż 7go dokładnie jestem umówiona w
studiu tatuażu i będę dziarać na łopatce coś związanego z naszym cudownym MJ
<3 Nie powiem wam dokładnie co to będzie, jeśli chcecie to wstawię na bloga
zdjęcie tatuażu jak już będzie wykonany :D
Mam już jeden tattoo na ręce ale związany
jest bardziej z moją pasją.
Przypominam o zakładce: "Ask
Me" ---> śmiało pytajcie o co chcecie, a tymczasem nie marudzę i
zapraszam na kolejny rozdział <3 :
~~~~~
Obudziły mnie pierwsze promienie
wschodzącego słońca. Nie należałam do rannych ptaszków ale ta noc była dla mnie
wyjątkowo trudna. Podeszłam do okna i odsłoniłam zasłony, wpuszczając do pokoju
jeszcze więcej światła. Przetarłam oczy i spojrzałam na podjazd. A jednak
dotrzymał słowa. Moje auto stało bezpiecznie zaparkowane przed bramą. Na
przednim siedzeniu pasażera zauważyłam przez szybkę mieniący się czerwony
obiekt. No tak, zapomniałam o róży. Zbiegłam w szlafroku po schodach na dół. Była piąta rano i tata jeszcze spał, więc starałam się poruszać bezszelestnie. Kiedy
byłam już obok auta zauważyłam za wycieraczką kartkę. Wzięłam do ręki biały papier i wyjęłam zawartość ze środka.
" Skrzynka na listy.
Do zobaczenia o piętnastej,
Michael "
Wróciłam się do domu po klucze od
skrzynki. Gdy zajrzałam do środka, zobaczyłam kluczyki od mojego samochodu. Z uśmiechem na ustach otworzyłam drzwi od pojazu i ku mojemu zdziwieniu na siedzeniu była nie jedna, a dwie róże. Jedna
ta, którą mi dał wcześniej. Druga zaś widać, że była świeża, jeszcze wszystkie
płatki nie zdążyły się nawet rozwinąć. Wzięłam je do ręki i przysunęłam do
twarzy. Uśmiechnęłam się sama do siebie i z cudownym humorem
wróciłam do domu.
Wstawiłam kwiaty do wazonu i postawiłam
na stole w kuchni. Nie zauważyłam nawet, kiedy pojawił sie tata w progu.
- Nie śpisz już? - zapytał smutno.
Pewnie miał wyrzuty sumienia za wczoraj.
- Nie, idę zaraz na stajnię zrobić
trening póki jest chłodno.
- Za kilka dni mają minąć upały i
przyjdzie trochę deszczu - podszedł bliżej mnie - Przepraszam za wczoraj. Wiem,
że to trudne, ale chce abyśmy byli silni, dla mamy. Ona nie może czuć litości,
współczucia. Wiesz, że to zawsze pogarszało sprawę.
- Wiem - oparłam się tyłem o zlew.
- Muszę porozmawiać jeszcze z szefem, ale chce
niedługo wziąć trochę wolnego i wyjechać z mamą na tydzień, może dwa. Do tego domku
letniskowego, gdzie kiedyś razem śmigaliśmy jak byliśmy w twoim wieku - uniósł
lekko kąciki ust - Tobie też przydałyby się wakacje.
- Pomyślę nad tym, ale wy jedźcie. Ja się
zajmę sklepem. Mama na pewno się ucieszy i taki wypad dobrze jej zrobi. A
propos, byłam w szpitalu wczoraj i rozmawiałam z doktorem Stewartem, dzisiaj po
południu mam ją już zabrać.
- Całe szczęście - rozpromienił się - To
znaczy, że nie było nic poważnego, widzisz?
Pojade z tobą.
- Nie trzeba, już jestem umówiona i jadę z kimś innym...- zwątpiłam, czy mu powiedzieć o kogo chodzi.
- Natalia? - zdziwił się - Mogę przecież
jechać z wami.
- Nie, jadę z Michaelem - nagle poczułam,
że żałuję, że wypowiedziałam to imię przy nim.
- Jakim znow Michaelem? Tym co byłas w
TV na jego przyjęciu? Tym Jacksonem? - podniósł lekko głos.
- A co w tym dziwnego? Jest w porządku,
chce mi pomóc, a ja lubię jego towarzystwo - odwróciłam się i chciałam już iść na
górę, ale złapał mnie za nadgarstek.
- Poczekaj - zauważyłam złość w jego
oczach - On jest przecież od Ciebie o dziesięć lat starszy.
- Daj mi spokój. To moja sprawa z kimś
się spotykam, a Tobie nic do tego.
Wyrwałam się mu i pobiegłam na górę do
swojego pokoju. Z mamą zawsze miałam lepszy kontakt. Ona
też nie zawsze popierała moje decyzje, ale wspierała mnie bez względu na
wszystko. Nawet gdy robiłam głupoty. Wysłuchała i próbowała zrozumieć.
Ojca musiałam sobie "wychować",
zawsze za bardzo się wtrącał w moje życie, a ja nie potrafiłam być pod kluczem.
Czułam się niezależna i tak mam do dziś. Nie mam potrzeby spowiadania się
nikomu z niczego, chyba, że sama mam taką potrzebę. Myślałam, że zrozumiał już
wszystko, ale zdarzały mu się napady "kochającego tatusia" jak ten przed
chwilą. Co ja zrobię kiedy mamy już zabraknie?
Poczułam, że do oczu znów napływają mi
łzy. Nie będę płakać, nie dzisiaj - postanowiłam. Przetarłam oczy rękawem i
poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, spięłam włosy, ubrałam strój do
jazdy i poszłam do jedynego miejsca gdzie wszystkie smutki znikały - do stajni.
Po ciężkim treningu opadłam na krzesełko
w siodlarni. Nie było najlepiej, ale jak na mój nastrój to i tak nie mogłam
narzekać. Czułam jak moje emocje i stres przechodziły na zwierzę podczas jazdy, to normalne.
Spojrzałam na zegarek, była dopiero 12, więc do przyjazdu Michaela pozostały mi
jeszcze 3 godziny. Wyjęłam telefon i wybrałam numer Nat. Jak zawsze szybko
odebrała:
- No w końcu się odezwałaś! - rzuciła, nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć.
- Ty też mogłaś przecież zadzwonić. Ale mnie też miło Cię słyszeć - uśmiechnęłam się pod nosem - Przepraszam,
że wczoraj nie dzwoniłam, ale jakoś tak wyszło i...
- I opowiadaj. Był u Ciebie? - na
początku nie zrozumiałam o co jej chodzi.
- Ale że kt ?
- No Michael! Przecież wiem, że chciał Twój adres od mojego ojca - no tak, całkiem o tym
zapomniałam.
- Był w sklepie - na chwilę się
zawiesiłam - Zaprosił mnie na kolację, ale...
- Nie mów że odmówiłaś - przerwała mi - Jesteś czasem niemożliwa.
- Nie odmówiłam, ale musiałam potem
odwołać ze względu na moją mamę...- zapadła chwila ciszy.
- Ja... Nie wiedziałam. Czy wszystko juz
z nią ok? - znikł entuzjazm z jej głosu.
- Tak, zasłabła, to wszystko - nie
chciałam rozmawiać z nią o tym przez telefon - Jadę dzisiaj z Michaelem po nią do szpitala i zbieramy ją do domu. Więc...
- Z Michaelem? A więc jednak !
- Żadne 'jednak', Chce mi pomóc, to
wszystko.
- Jasne, jasne - przewróciłam oczami - To
może wpadnij jutro do mnie na noc?
- W sumie dobrze mi zrobi noc poza
domem.
- Właśnie. Pogadamy, opowiesz mi
wszystko - domyśliłam się, że chodzi jej o Michaela - To o której będziesz?
- Dam Ci jeszcze znać, zdzwonimy się.
- Jasne, trzymaj się i pozdrów rodziców.
- Dzięki, cześć.
Resztę czasu spędziłam w pokoju. Nie
chciałam widzieć się z tatą, a do pracy szedł dopiero wieczorem. Siedziałam
akurat na łóżku z zeszytem i długopisem w ręku, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi.
Spojrzałam na zegarek i faktycznie była już 15, jak to szybko zleciało. Wstałam
i zbiegłam na dół, aby uprzedzić ojca i otworzyć Michaelowi osobiście. Na moje
nieszczęście on już stał przy drzwiach i witał się z nim. Mike przedstawił
się i podał rękę mojemu ojcu. Widziałam, że tata niechętnie ją uścisnął po czym
odwrócił się i rzucił oschle:
- Do Ciebie - odszedł.
Posłałam mu ostre spojrzenie, chwyciłam
torebkę i podeszłam do Michaela.
- Hej.
- Witaj - pochylił się i ucałował mnie w
policzek. Poczułam jak się lekko rumienię i spuściłam wzrok. Wyszliśmy w ciszy. Tak samo jak
wczoraj otworzył mi drzwi od auta, uśmiechnęłam się delikatnie i wsiadłam.
- Twój tata chyba nie przepada za mną, co
? - spojrzał na mnie ukazując szereg białych ząbków.
- A chcesz żeby poznał? - zdziwił mnie
tym pytaniem, nie wiedziałam co odpowiedzieć.
- Jeśli wcześniej nie uciekniesz - oboje
zaśmialiśmy się - Mówię poważnie.
- Spokojnie, nie mam w planach tak szybko
odpuścić - puścił mi oczko.
- To dobrze, lubię z tobą przebywać -
dopiero do mnie dotarło, że powiedziałam to na głos.
- Czyli, że mnie lubisz? - spojrzał na
mnie i zabawnie poruszył brewkami - No powiedz że mnie lubisz! - szturchnął
mnie w ramię.
- Niech będzie, trochę Cię nawet lubię - zaśmiałam się
- Może być ?
- Na razie chyba mi wystarczy - spojrzał na mnie - A Pan Rose
wspominał mi, że podobno nie przepadasz za ludźmi z okładek czasopism.
- Dobrze powiedział - odparłam bez
zastanowienia - Większość z nich to ludzie, którym sława uderzyła do głowy.
Liczą się dla nich pieniądze, są samolubni, egoistyczni i gardzą ludźmi z
"niższej sfery".
- Za takiego mnie masz? - spytał z lekką
dezorientacją w głosie.
- Nie. Gdyby tak było, nie siedziałabym
tutaj z Tobą - uśmiechnęłam się do niego - Jesteś inny. Dlatego uwielbiam Cię w
sposób , którego nie umiem sprecyzować - czy ja znów powiedziałam to na głos?
Zauważyłam, że się zarumienił. Nic już
nie powiedziałam, tylko zaśmiałam się cicho i wbiłam wzrok w szybę. Na szczęście
obyło się bez korków i zajechaliśmy pod szpital dość szybko. Gdy zaparkował
samochód spojrzał na mnie ciepło i zapytał:
- To jak? Idziemy?
- Może lepiej poczekaj w aucie. Nie chce
żeby Cię ktoś rozpoznał i żebyś miał kłopoty przeze mnie.
- Nie ma opcji. Po to tutaj z Tobą
przyjechałem, a o resztę się nie martw - sięgnął ręką na tylne siedzenie -
Widzisz? - pomachał mi przed oczami maską i czapką, tą którą miał gdy
przyszedł do mnie do sklepu - Przebiorę się i nikt mnie nie pozna. Chodź już i
nie marudź.
Odpowiedziałam mu uśmiechem. Gdy nałożył
na siebie przebranie, wyszliśmy z auta i ruszyliśmy w stronę głównego wejścia do
szpitala.
- Tak w ogóle nie podziękowałam Ci za
różę. Mam na myśli kolejną - spojrzał się na mnie, nie było widać tego pod
maską, ale czułam że się uśmiecha.
- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł.
W środku jak zwykle uderzył mnie ten
okropny zapach - zapach szpitala. Weszliśmy schodami do góry na piętro gdzie
leżała mama. Doktor Stewart powiedział, że wypis będzie zaraz gotowy, a mama
jest w łazience i się przebiera. Usiedliśmy więc z Michaelem na ławce na
korytarzu.
- Jak się czujesz? - zapytał spoglądając
w moją stronę.
- Ja..? - wyrwał mnie z zamyśleń
- Nie.... ten obok.
- Aaa, grzejnik się dobrze czuje i
dziękuje za troskę - oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
- Miło Cię widzieć znów radosną.
- Przy Tobie raczej ciężko mieć zły humor
- nawet przez maskę dojrzałam jak zarumienił się na te słowa. Po raz kolejny! A jednak
faktycznie był nieśmiały - Po prostu się cieszę, że jesteś tutaj ze mną.
Nic nie odpowiedział tylko, objął mnie
ramieniem, a ja się przytuliłam. Chwilę tak siedzieliśmy, gdy nagle usłyszałam
znajomy głos mamy:
- Michelle?
Odkleiłam się od Michaela i spojrzałam w
jej stronę. Sekundę później już byłam przy niej i ją ściskałam z całych sił.
Starałam się przy tym powstrzymać łzy, które cisnęły mi się do oczu.
Wiedziałam, że nie mogę płakać, nie przy niej. Ona musiała czuć, że wszystko
jest dobrze.
- Mamo, to jest Michael - powiedziałam, gdy podszedł do nas. Ucałował ją w dłoń co mnie bardzo zaskoczyło.
- Bardzo miło jest mi Panią poznać -
ściągnął maskę i wtedy dopiero mama się zorientowała o co chodzi.
- Mnie również jest bardzo miło Pana
poznać, Panie Jackson - mimo zmęczenia zdobyła się na uśmiech - Nie
spodziewałam się, że moja córka z kimś tutaj będzie - spojrzała na mnie z
błyskiem w oku. Bałam się, że zaraz wypali coś głupiego.
Chwilę jeszcze rozmawialiśmy na
korytarzu, potem lekarz przyniósł wypis i mogliśmy wracać. Droga wydłużyła się przez korki o ponad godzinę. Michael pomógł wnieść nam rzeczy mamy do domu, po czym powiedział:
- Ja już będę się zbierał.
- Może zostaniesz na kolacji? -
zaproponowała mama co mnie bardzo, ale to bardzo zdziwiło. Nawet Max'owi nigdy
nie składała takich propozycji, jakoś nie przywiązywała wagi do kontaktów z
moimi znajomymi płci przeciwnej.
- Naprawdę nie chciałbym przeszkadzać...
- spuścił wzrok.
- A jeśli ja Cię poproszę, żebyś został?
- spytałam. Spojrzał na mnie wzrokiem, którego nie umiem opisać słowami.
- No dobrze, z chęcią zostanę - uśmiechnął się.
Kolacja przebiegła nadzwyczaj dobrze.
Tata na szczęście od dawna jest już w pracy, więc atmosfera była bez
jakiegokolwiek napięcia. Mama wypytywała go o muzykę, ale nie była wścibska.
Widać, że interesowało ją to i też w pewnym stopniu podziwiała go za to co
robił i kim był. Po wszystkim już pomogliśmy mamie posprzątać po jedzeniu i poszliśmy
z Michaelem do mojego pokoju. Rozsiadł się na kanapie i złapał za brzuch:
- Chyba jestem w ciąży spożywczej, dawno
się tak nie najadłem - posłał mi piękny uśmiech.
- I bardzo dobrze. Kilka kilogramów Ci
nie zaszkodzi - usiadłam obok niego.
- Taaa, ale z takimi kolacjami to bym
chyba niedługo widział na wadze swój numer telefonu - walnęłam go poduszką -
Ałć! A to za co? - Zaśmiał się i nie był mi dłużny, bo po sekundzie też oberwałam jaśkiem.
- Jaki numer telefonu? Gadasz takie
głupoty, że aż szkoda gadać. Twoim mózgiem mrówka mogłaby grać w golfa... o ile
by trafiła w tą piłeczkę - nie mogłam się powstrzymać i z trudem
powstrzymywałam się od śmiechu.
- Odezwała się Pani Mądra - znów
oberwałam poduszką. Tym razem starałam się mówić bardzo poważnie:
- A właśnie, że mądra! Reasumując sprawę dochodzę do konkluzji iż twoja aparycja jest wręcz
efemeryczna, jesteś brodzikiem intelektualnym, więc nie będę ciągnęła tej bezsensownej konwersacji.
- Analiza twojej wypowiedzi rzuca mną o
ziemię.
- Nie przeżywaj już tak, bo majtek nie
dopierzesz.
Już nie wytrzymaliśmy i oboje
wybuchnęliśmy śmiechem. Wstałam z łóżka, aby znów nie oberwać poduchą i podeszłam do
szafki z książkami i płytami.
- Obejrzymy coś? - zaproponował widząc,
że przeglądam płyty. Po chwili już stał ze mną, przeszły mnie ciarki gdy
poczułam jego oddech na karku.
- Jasne, co proponujesz ? - podałam mu
kilka pudełek, a on je przeglądał.
- "Never stop dreaming" -
przeczytał tytuł - Co myślisz ?
- Nie przepadam za komediami
romantycznymi...
- Dlaczego ? - spojrzał na mnie pytająco.
- Uczą nas złych nawyków.
- To znaczy?
- Na przykład wiary w wielką, prawdziwą i
nieskończoną miłość.
- Jeszcze wszystko przed Tobą - puścił mi
oczko i pociągnął za rękę w stronę kanapy - Siadaj, ja włączę i nie marudź mi
tutaj.
Zrobiłam jak kazał. Zastanawiałam się co
miał na myśli mówiąc to, ale postanowiłam nie zaprzątać sobie tym dzisiaj już
głowy. Włączył film, zgasił światło w pokoju i usiadł obok mnie. Wziął do reki
jedną z poduszek, którymi się jeszcze chwile temu tłukliśmy. Położył mi ją na
kolanach i zapytał niepewnie:
- Mogę?
- Jasne - uśmiechnęłam się, a on nie
czekając dłużej położył mi głowę na kolanach. Przeleżał tak cały film, a ja co chwila bawiłam się jego loczkami. Gdy na ekranie pojawiły się już napisy końcowe
podniósł się i usiadł.
- Przeczesałaś chyba całe moje włosy -
ukazał szereg białych ząbków - Ale muszę przyznać, że było to całkiem przyjemne.
- A ja już myślałam, że serio jesteś
nieśmiały - walnęłam go w ramię, wstałam i podeszłam do okna by je uchylić.
- Nieśmiałość w słowach bardzo często
przekłada się na odwagę w czynach - podszedł i objął mnie od tyłu, najgorsze w
tym wszystkim było to, że mnie to wcale nie przeszkadzało. .
- Ja raczej myślałam, że nieśmiałość jest
wynikiem braku pewności siebie - niechętnie go od siebie odsunęłam.
- Przy Tobie
nie mam z tym problemów - znów się wyszczerzył.
- Wariat - walnęłam go w ramię i
wyminęłam jednym ruchem - Idę na łazienki, zaraz wrócę.
Gdy drzwi się za mną zamknęły oparłam
ręce o umywalkę i spojrzałam w lustro. Przemyłam twarz zimną wodą, aby ochłonąć.
'Weź się w garść' pomyślałam i wróciłam do pokoju. Gdy weszłam Mike podszedł do
mnie i powiedział:
- Późno już, powinienem się zbierać -
uśmiechnął się smutno.
- Nie musisz już iść - spojrzałam na
niego z nadzieją, że jednak postanowi jeszcze trochę zostać.
- Twoja mama mnie chyba polubiła, nie
chcę się jej narażać. Wystarczy, że muszę się wkupić w łaski Twojego taty -
zaśmialiśmy się - Jeśli chcesz, jutro przyjadę po Ciebie i gdzieś pojedziemy.
- Jutro wieczorem jestem umówiona z
Natalią. Zostaję u niej na noc.
- To nie problem, wpadnę po Ciebie w
południe i wieczorem odstawię Cię do niej do domu.
- Musze jechać swoim autem, potem na kolejny dzień muszę
jakoś wrócić.
- O to się nie martw. Przyjadę o której
będziesz chciała - spojrzał mi prosto w oczy oczekując odpowiedzi.
- Nie chcę abyś tracił dla mnie
codziennie swój czas... - zmarszczył brwi i powiedział poważnym jak na niego
tonem:
- Gdybym 'tracił' czas to uwierz, nie
byłoby mnie tutaj - podszedł bliżej mnie i mnie przytulił.
Nie czekał długo aż objęłam go łapkami za
szyję. Staliśmy tak chwile po czym puściłam go i cichutko powiedziałam:
- Dziękuję - odpowiedział mi na to uśmiechem po
czym ruszyliśmy na dół do wyjścia.
- Będę jutro o 13 - nie czekał na
odpowiedź z mojej strony, tylko pocałował mnie w policzek i wyszedł. Zamknęłam za nim drzwi i
uśmiechnęłam się sama do siebie. Poszłam do kuchni nalać soku i na moje
nieszczęście była tam też mama.
- Słyszałam, że było tam na górze całkiem wesoło -
wyszczerzyła się zadziornie.
- A ty nie powinnaś odpoczywać? - zapytałam
nie patrząc na nią. Wyjęłam szklankę z szafki i zaczęłam nalewać do niej
napoju.
- Widziałam jak siedzieliście razem przytuleni na
korytarzu w szpitalu - podeszła do mnie - Poza tym widzę po Tobie, że cała
promieniejesz - uśmiech nie znikał jej z twarzy.
- Jeśli chcesz mi powiedzieć, że jest za
stary i mam sobie odpuścić, to daruj sobie - warknęłam.
- Jak możesz? Co? Tata już coś marudził? - domyśliła się. Usiadłyśmy obie przy stole - Dla taty to nowa sytuacja, boi się o Ciebie. Wie jacy mogą być ludzie zwłaszcza z takich sfer jak Michael i wcale go nie oceniam, bo wydaje się naprawdę świetny - uśmiechnęła się do mnie - Tata martwi się o Ciebie, to wszystko.
- Nie musi się martwić, Mike nie jest mną
zainteresowany - pociągnęłam łyk ze szklanki.
- Ja widziałam co innego. Gdybyś była mu
całkiem obojętna nie przychodziłby tutaj. Niech zgadnę, zaproponował już
kolejne spotkanie? - eh, co miałam jej odpowiedzieć?
- Tak, ale to zwykłe przyjacielskie
wyjście - nie odpuszczałam.
- Pamiętaj, że zawsze masz we mnie
wsparcie - ujęła moje dłonie w swoje - I wiedz, że jeśli się będziecie
rozumieć, szanować, to wiek tutaj nie ma nic do rzeczy. Wiek to tylko liczby,
nic więcej.
- Dziękuję mamo - uniosłam kąciki ust -
Ale naprawdę nic z tego nie będzie. Nawet jeśli... Ja nie mam mu nic do
zaoferowania. On ma wszystko, jest w stanie tyle mi od siebie dać. A
co ja mogę zaoferować w zamian? To tak jakbyś widziała wymarzoną rzecz na
wystawie, a wiesz, że Cię na nią nie stać.
- Jak możesz tak mówić dziecko? -
uniosła mi brodę zmuszając bym patrzyła jej w oczy - Możesz nie słuchać starej
matki, ale ja wiem, że to będzie miało inne zakończenie. A teraz idź, kładź się.
Powinnaś się wyspać.
- Dziękuję mamo - ucałowałam ją i już
wychodziłam z kuchni gdy coś mi się przypomniało - Wywiesiłam w sklepie kartkę, że będzie nieczynne przez tydzień.
- Jasne, śpij dobrze kochanie.
- Ty też! - odkrzyknęłam.
Gdy byłam już
w pokoju rzuciłam się na łóżko. Leżałam tak z wzrokiem wbitym w sufit i
pogrążyłam się w własnych myślach.
***
Komentarz = to motywuje !
~~~~~
Kochani kolejny rozdział mam w planach napisać już nie tylko z perspektywy Michelle ale również jako nasz kochany Michael.
Nie mam pojęcia jak to mi wyjdzie, ale mam nadzieję że się wam spodoba :D
<3
Hejka!
OdpowiedzUsuńNotka jak zwykle wyszła Ci genialnie. Już uwielbiam mamę Michelle! Jest cudowną kobietą! A tatko musi sobie przypomnieć trochę jak to jest się w kimś zadłużyć.. Bo wiek nie jest ważny.. Ważne jest uczucie.
Dobrze, że mama już wyszła ze szpitala.
Jej wiesz jak ja uwielbiam moment jak Mike z Michelle się przytulają, a on ją całuje w policzek.. To takie dziwne uczucie, ale za to piękne.. Przez takie 'drobiazgi' rodzi się prawdziwe uczucie.
Czekam z niecierpliwością na następny rozdział.
Jeśli potrafisz wzbudzić takie uczucia to wiedz, że 'coś jest nie tak' i jesteś bardzo utalentowana!
Życzę dużo weny i Pozdrawiam ~MeryMJ
Ale ona ma super mamę! Fajnie, że tak akceptuje Mikiego ^ ^
OdpowiedzUsuńMam nadzieję, że im wyjdzie :-D
Pozdrawiam
Hej!
OdpowiedzUsuńCudowna notka. Boże, na stałe zostałaś wpisana do mojej mentalnej listy "Mistrzowie Blogera". XD Piszesz tak genialnie... Oni są tacy uroczy! Buziaczek u policzek, w czółko, pierdółko. Dlaczego naprawdę nie ma takich mężczyzn, poza Michaelem oczywiście?
KOCHAM TWOJE OPOWIADANIE.
Pozdrawiam serdecznie i życzę weny :*
Też planuję w przyszłości tatuaż z czymś związanym z Michaelem :3
Alex ;)
Witaj. :) Szkoda mi mamy Michelle... :( Tatuś zazdrosny o Michaela :3 Pocałunek w policzek :3 Piszesz genialnie! :D
OdpowiedzUsuńPrzepraszam, że wcześniej nie komentowałam, ale u mnie są same problemy...
Czemu traktujesz mamę Michelle, jak ja swoją małą Charlie? XD czekam na nn :)
Cześć ;)
OdpowiedzUsuńWpadłam i nie żałuje. Kolejne opowiadanie, które pokochałam, jest świetne. Tak bardzo idealnie opisujesz sceny i uczucia bohaterów, że nie potrafię się oderwać od czytania. No to czekam na następny rozdział i Pozdrawiam :*
Dużo weny ♥
Przepraszam że dopiero teraz komentuje. Ale jestem w szpitalu i co chwilą albo badania albo opiekuńczość mojej mamy. Już się boję tego roku...
OdpowiedzUsuńMam nadzieję że nie masz mi za złe że dopiero teraz komentuje?
Michael i Michell są tacy słodcy.
Tatuś zazdrosny o Michaela:)
Współczuję Michell jeśli chodzi o jej mamę. To smutne.
Buziaczek w policzek, czołko a za niedługo każdy wie jak to się skończy. Zacznie kwitnać między nimi miłość. Już widzę mine jej ojca...gdy świadczą że są razem XD .
czekam nn.
Przepraszam za błędy.
Pozdrawiam ~~Mike
Wiem co to znaczy szpital, mam chorą nieuleczalnie mamę i często też tam bywa. Zostaje mi życzyć Ci szybkiego powrotu do zdrowia bo nam straaasznie tęskno ! <3
UsuńHej!
OdpowiedzUsuńTrochę się zbierałam żeby przeczytać ten rozdział, ale jestem. Świetnie. Cudowne rozmowy prowadzi Michelle i Michaelem :). Mama powoduje przyszłość... Wydawało mi się że Michelle na wysoką samoocenę, chyba że źle odebrałam jej słowa" nie mam mu nic do zaoferowania".
Czekam na nn.
Pozdrawiam :)
Ja bym właśnie powiedziała o niskiej samoocenie.
UsuńZwróć uwagę na całość: "Ja nie mam mu nic do zaoferowania. On ma wszystko, jest w stanie tyle mi od siebie dać. A co ja mogę zaoferować w zamian ?"
Chodzi o to, że ktoś taki jak ona nie chcę się równać z człowiekiem jego pokroju. Bo co można dać komuś kto ma już tak naprawdę wszystko ? :)